bir yetmiş iki elli üç otuzluk

Barların demirbaşı abiler var. Zamanında en tatlı hayatı yaşamış sonra her şeyini bir yangında kaybetmiş tipler. Yangından sonra etrafı gözlemleyip şahane çıkarımlar yapmayı, yeri geldiğinde zor durumdaki gençlere yardımcı olmayı meslek haline getirmiş bir insan düşün işte.Engin tecrübeleri var onun. Bir süre uzaktan süzer ,durumu kavrar, yanaşıp kulağınıza o sihirli cümleyi fısıldar. O cümleyle bütün sorunların çözümleri görünür hale gelir. Sihrinin gücünü barların bira kokan havasından alır. Tek cümlelik rolünü oynadıktan sonra aniden yok olur. Bir sonraki bakışınızda onu bulamazsınız. Sırf bu yüzden onu figüran sananlar olabilir ama doğrusu onun herkesin kendini başrole koyduğu hayatlarının en iyi yardımcı erkek oyuncusu olduğudur. Kısaca “kahramanım” diyen kızlar da vardı.

Kahramanlar sadece zor zamanlar içindir. İyi zamanlarda kahraman olmak kolaylaşır.Talep artar. Kalite düşer. Verim alamazsın.

Geçenlerde bu abileri uzun zamandır göremediğimi farkettim. Sayıca azalmış olmalılardı. Bulunduğum bardaki demirbaş abi boşluğu doldurabileceğim düşüncesine kapıldım. Sanırım yan masadaki ergenler yüzünden. Bi ara yapamam diye düşünüp vazgeçtim. Sonra ergenlerin kulağına fısıldamak üzere cümleler tasarlarken buldum kendimi. Bi sigara yaktım. İlk nefesle biranın son yudumunu birleştirip -kahraman olma ritüelinin bir parçası- yan masaya doğru döndüm.

Sanırım konuşacaktım…