son an

Yok dedi alınmaca darılmaca , ne olacaksa olacak biliyorsun. Ne zamandır içine dönüktü ve artık arkadaşıyla konuşur gibi konuşuyordu kendisiyle. Bir yandan iyiydi bu kendini dışarı aktarabiliyordu fakat otobüsde yolda giderken de yapınca , insanların garip bakışlarına maruz kalıyordu. Gerçi bunu farketmiyordu bile. Artık içindekiyle yüzleşme vaktiydi ve ikiside aynı şeyi mi istiyor belli olacaktı.

Soğuktan elleri kızarmış ve uyuşmuştu. Bir planı vardı , giderken kendi ile birlikte en çok sevdiği şemsiyesi ile atlıyacaktı ama elleri buna müsade etmez gibi tutmuyordu şemsiyeyi. Soğuk o kadar işlemiş ki ellerini bükemiyordu. Isıtmaya çalıştı biraz sonra bitecek olan nefesi ile ellerini. Bunu yaparken gözyaşlarına boğuldu içindeki. Ağzı ile hem ellerine üflüyor hemde içindekini ağlamaması için teselli ediyordu. Buraya anlaşarak geldik şimdi böyle yapmak olmuyor diye sıralanıyordu kelimeler. Elleriyle denedi şemsiyeyi tutmayı ve sonunda başardı. Ağlayarak  açıyordu şemsiyeyi , göz yaşları biraz sonra atlıcağı yere keşif uçusu yapar gibi süzülüyordu uçurumdan. Şemsiyeyi açtı ve kaldırdı havaya , gözünden düşen bir damlaya takıldı gözü ve süzülüşünü izledi göz yaşı kaybolana kadar.

Atladı peşinden gözyaşının aniden , artık havada süzülmeye başlamıştı. Uzun sürüceğini biliyordu bu uçuşun. Şemsiye parçalanmıştı çoktan. Birden gözyaşlarının yukarı doğru gittiğini fark etti. Hatta biraz önce akıttığı gözyaşları bile sanki ona göre ters yağıyordu.

İçinden bir ses dedi ki ona , ben yapamayacağım , affet beni. O an yalnız kaldığını anladı. Ölmesine değilde son anda dönmesine üzüldü.