gece saat beş suları

Gözlerimi deliler gibi ovuşturuyorum. bu gün birinci yıl dönümü. ölümünün. ağlamaktan kendimi alamıyorum. aklıma beraber geçirdiğimiz zamanlar, yanımdayken veya uzağımdayken ettiğimiz muhabbetler değil, ‘onu’ düşündüğüm zamanlar geliyor. sevgilimin ölümüne üzülemiyorum. bir yandan da ağlıyorum. hayır ‘onu’ gerçekten seviyordum ama ölümünün ilk gününden şu an ki saate kadar üzülemedim. tam tersi seviniyor da olabilirim. suratımda acımasız ve bir o kadar da çaresiz bir gülümseme oluştu.
Doksanlardan kalma mavi üstüne sarı çizgili çekyatımda arkama yaslandım ve kendi kendime gülüyorum. kahkaha atarak ağlıyorum. kendimde değilim sanki. ama kendimi çok aciz ve çaresiz hissediyorum. vodkadan iki kadehe daha shot vuruyorum. çalan şarkıya eşlik edemiyorum. tanrım ne biçim bir radyo bu. bu geceki ikinci sigara paketimi açıp sigaramı yaktım. o olsaydı sigara içmeme kızardı. içki için bişey diyemiyorum bile. evet aklıma bu geldi ve sigaramı daha şevkli bir şekilde içime çektim. bir daha ve bir daha. onun sevmediği ve izin vermediği bir şeyi yapmak benim hoşuma gidiyor. en basitinden sigara içmek bile. bir yıldan beri hayatımda başka biri yok ve bunun sebebi ‘o’ değil. daha ‘o’ varken zevk alıpta yapamadığım şeylerle meşgulüm. gözlerim yanıyor. bir shot daha. biraz daha düşünüp bir sigara daha yakıyorum. sigara yüzünden ağzımda iğrenç bir tat oluştu ve midem bulanmaya başladı. ama ‘o’ bunu sevmiyordu ve ben bunu yapmaya devam ediyorum. şimdilik elimden sadece bu geliyor. ondan nefret mi ediyordum yoksa seviyomuydum? neden uzun soluklu bir ilişkiye başlamıştım? bunların hiç biri umurumda değil. şu an umurumda olan tek şey kül tablası. nereye koyduğumu unuttum sigaramı söndürmem gerek.

Kül tablasına uzanırken telefonumun ışığı yandı. ‘ondan’ mesaj gelmişti.

”uyudn mu??”

Saat beş buçuktu. yarım saatliğine de olsa bu duyguyu kendime yaşattım.

aksi bir durum olduğunda ise şu sözü hatırlamak isterim.

”yoktu, var oldu. şimdi tekrar yok. sikimde değil.”